There is Learning in Losing

There is learning in losing.

Na-inspire ako magsulat matapos kong mapanood ang isang episode ng Glee 5. Isa ‘yun sa mga episodes na naantig ang puso ko. Talo ang New Directions sa Nationals. Kahit ako nanghinayang. They’ve been wanting to win the National Tournament for the late Finn Hudson.

Noong innanounce na ang nanalo, napaisip ako, ilang beses na nga ba ako natalo? Ilang beses na nga ba akong umiyak dahil sa pagkatalo?

Umiral na naman ang pagiging emo ko. Hindi ko na naman tuloy mapigilan ang pagtulo ng luha ko.

Ang dami. Ang dami-daming beses ko nang natalo.

Elementary. May isang grading period noong nasa Grade 6 pa ‘ko na nawala ako sa Top 10. Naging Top 11 yata ako nun. Takot. Lungkot. ‘Yan ang mga naramdaman ko. Big deal eh. Sobrang big deal kasi sa akin noon ang makapagtapos nang may medalya na nagawa ko rin naman kalaunan. Nakabawi ako nung 4^th grading. Buti na lang.

Highschool. Sa paglipas ng mga taon, natanggap ko nang hindi habambuhay eh masasabitan ako ng medalya ng mga magulang ko. Special award na lang ako nung graduation ng Highschool- Class Artist, dahil kasali ako noon sa Teatro. Hindi na rin naman ganun katindi ang pagnanasa kong magkaroon ng medalya. Tanggap ko na eh. Salamat sa Trigo, Calculus, Algebra at Physics, napatunayan kong mas mahusay talaga ako sa Earth Science, Social Studies, English at Filipino.

College. Kamuntik na akong maging Cum Laude. 1.62 final GWA ko nun. ‘Yun nga lang may tres ako sa Inferential Statistics. Kaya nagpaalam na rin ako sa medalyang ‘yun.

Tinanggap ko na rin naman ang katotohanang mahina talaga ako sa malalimang usapan ng matematika. Pero noong kolehiyo, narealize kong may silbi naman pala ang mga pinaghalong letra at numero sa isang equation o sa isang sentence. ‘Yung mga natutunan ko sa Inferential Statistics, gamit na gamit ko ngayon sa mga pananaliksik at pag-aaral na ginagawa ko. Nakakatuwa lang.

Employee mode on. Dumating ang panahon para magtrabaho at kumita na ‘ko ng sarili kong pera. Sabi ko noon bago ako magmartsa na hindi na ako babalik sa pagsagot sa mga tawag ng mga taong nasa ibang kontinente ng mundo. Ayun, fail. Talo. Kinain ko mga sinabi ko. Matapos ang isang buwan simula noong grumaduate ako nagsimula na ‘kong magtraining ULIT (yung una nagworking student ako ng isang semester sa call center sa Makati) sa call center.

Hindi naging madali kainin ang pride, ang hiya, ang insekuridad. Naiinggit ako sa mga kasabayan ko noon na nagsimula nang mag-MA o kaya nasa isang research firm o sa kung ano pa mang organisasayon kung saan nagagamit nila ang mga natutunan namin sa apat na taong pamumuhay bilang isang Communication Research student. Sabi ko sa sarili ko, mas matalino pa ‘ko sa trabahong ‘to eh. ‘Yung mga gusto at dapat kong gawin, hindi ko naman maisasakatuparan dito. Pero mas pinili kong maging praktikal. Gusto ko makaipon para makapag-aral ulit. May kasama na ring takot dun- takot na lumabas sa comfort zone. Kahit kasi nakapikit, alam na alam mo na gagawin eh. Isa pa, napamahal na rin sa ‘kin ang mga katrabaho ko at kahit na ang mismong trabaho ko.

Call Center days. Sa higit tatlong taon kong pananatili sa trabahong ‘to, gabundok na stress at depression ang ininda ko. Samu’t-saring sakit sa katawan na halos itumba na ‘ko nang buong-buo.

Tuberculosis. Ayaw ko pang maniwala noon na may ganito akong sakit. Kumuha pa ‘ko ng 2^nd opinion at umiyak sa harap ng doktor. Sabi naman niya hindi daw ako dapat matakot dahil hindi na naman ganun nakakamatay ang tb. May gamot na kasi para dito. Noong mga unang lingo, in denial pa ‘ko eh. Pero sa huli, kailangan ko ulit tanggapin na kailangang tulungan ko na ang sarili ko para gumaling. Siyam na buwan akong pabalik-balik noon sa doktor, bumili ng mga gamot at nasanay sa company ng sarili ko lang.

Severe acne. Grabe isa pa ‘to eh. Alam mo yung pakiramdam na ang panget-panget-panget mo dahil sa dami ng taghiyawat mo sa mukha. ‘Yung pagtitinginan ka at yung iba eh maglalakas pa ng loob na tanungin ka kung anong nangyari sa mukha mo. May mga pimples na naman ako dati pa pero bearable naman noon. Nung nagtrabaho lang talaga lumala ng husto. Mas nadepress pa ‘ko dito kesa sa tb eh. Dumating ako sa puntong tuwing pag-uwi ko galing trabaho eh magkukulong na lang ako sa kwarto at iiyak na lang ng iiyak.

Durog na puso. In other words, broken hearted. Ang oa lang? Pero pagdating talaga sa pag-ibig, I was never the first. Never nga ba? Well, sa isang kaso lang naman. ‘Yung sa iba wala na ‘kong pakialam. Sa taong sobra kong minahal pero wala rin namang napuntahan. Hindi natuloy sa isang relasyon, sa isang commitment. Talo ko eh. May iba siyang mahal. Pakiramdam ko naging rebound lang ako. Sa tinagal-tagal ng pagsasama namin, isa lang akong rebound. Panakip butas. Ito talaga naramdaman ko. Ewan ko para sa kanya. Marami akong tanong na naghahanap ng sagot. Pero sa kaso naming dalawa, mabuti pang ‘wag ko na lang ipilit ang paghahanap pa sa mga sagot na ‘yun. Ang daya lang. Ako tatlong taon nang nasa moving on stage. Siya, matagal nang naka-move on.

Nakakapagod. Nakakababa ng moral. At sobrang nakakadepress. ‘Yan ang mga naramdaman ko. Hinihiling ko noon, kahit isang beses lang manalo naman ako ng bonggang-bongga sa aspetong gusto kong mapanalunan. Obvious na naman ang kinalabasan. Nanalo ako. Nanalo ako dahil hanggang ngayon buhay pa ko. Peklat na lang ang nakita sa X-ray ko matapos ang siyam na buwang gamutan. ‘Yung mga taghiyawat ko, present pa rin pero hindi na naman ganun kalala. I know I have to live with these pimples forever.

Natutunan kong mahalin na rin ang math. Hindi ko na rin naman matatakasan ‘to. Pagdating sa tb, mas kailangan ko na talagang mag-ingat. Huwag masyadong magpakapagod at mastress. Ang acne, hindi naman talaga totally nakokontrol at sa kaso ko eh, hindi na talaga mawawala. Pero dapat pa ring laging maging malinis at huwag matutulog nang hindi naghihilamos. Kapag nadagdagan dahil sa puyat o kung ano pa man, chill na lang din. Panahon-panahon talaga kasi ‘yan eh.

Natutunan at napatunayan kong hinding-hindi ko talaga makakatuluyan ang aking greatest love. Dahil ang greatest love ko ay hindi ang correct love. At waiting pa rin ang status ko sa correct love na yan. Ilang taon pa baa ng bibilangin ko? Hindi bale, alam ko namang si Lord na ang bahala diyan.

Sa huli, marami pa rin talaga akong dapat ipagpasalamat. Looking back, I have realized how strong I’ve become and how God never left my side. Salamat rin sa pamilya at mga kaibigan ko.

Ayan, hindi na ‘ko masyadong emo. Totoo nga, there is learning in losing. Masakit matalo. Masayang manalo. Balanse lang. Ganyan talaga buhay. Salamat Lord sa lahat-lahat!!